هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که از بهار و طبیعت به عنوان نمادهایی برای بیان مفاهیم عمیق عرفانی و عشق الهی استفاده می‌کند. شاعر از بلبل، گل، کوهسار و دیگر عناصر طبیعی برای توصیف جست‌وجوی معنوی و عشق به یار (معنوی) بهره می‌برد. در نهایت، عشق را به عنوان تنها راه شناخت حقیقت معرفی می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی و مفاهیم عرفانی دارد.

شمارهٔ ۱۴۷

امروز که نوبهار معنی است
دل بلبل گلعذار معنی است

معنی ز دو عالم است بیرون
خوشحال کسی که یار معنی است

در عالم غیب، ‌باز فکرم
پیوسته پی شکار معنی است

کبکی است خیال من خرامان
در دامن کوهسار معنی است

بیگانهٔ آشنا گدازی است
عمری است که این شعار معنی است

عقل از حرمش خبر ندارد
جز عشق که یار غار معنی است

با سیل سرشک [و] آه همراه
سرو لب جویبار معنی است

کیفی که خمار در پسش نیست
آن بادهٔ خوشگوار معنی است

بر درگه دل نهان سعیدا
ز اغیار در انتظار معنی است
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۴۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.