منم که خود غم و خود یار غمگسار خودم
گهی شرابم و گه نشئه گه خمار خودم

به هر صفت که بینی منم نه غیر من است
که خود محیطم و خود موج و خود کنار خودم

فنا و فقر و بقا را ز هم جدایی نیست
که خود خزانم و خود باغ و خود بهار خودم

بخه صیدگاه تفکر اگر روی دانی
که خود شکارم و خود باز و خود سوار خودم

ندیده دیدهٔ غیری جمال پاک مرا
که خود رقیبم و خود عشق و خود نگار خودم

گهی حسینیم و گه موسی و گه ابراهیم
که گاه نیلم و گه منجنیق [و] دار خودم

منم که با همه اشیا محیط می خوانند
منم که دایره و نقطه و مدار خودم

به هر دیار سعیدا چو رفتم و دیدم
همان مصاحب من یار در دیار خودم