از خویش گریزانم راهیم به خود بنما
سرگشته و حیرانم چون باد پریشانم

ای سرو خرامانم راهیم به خود بنما
در کعبه ثناخوانم در صومعه رهبانم

در مدرسه مولانا در میکده دربانم
فرعونم و هامانم گه حیه و ثعبانم

گه موسی و عمرانم راهیم به خود بنما
گه دیدهٔ گریانم پوشیده و عریانم

چون زلف سیه بختم گه موی پریشانم
گه نادر دورانم گه خار مغیلانم

گاهی گل و ریحانم راهیم به خود بنما
گه لعل بدخشانم گه سنگ درخشانم

گه کوهکنم گویند گه خسرو [و] خاقانم
گه شیخم و رهبانم گه صاحب عرفانم

دانم که نمی دانم راهیم به خود بنما
گه بندهٔ سبحانم گه نوکر سلطانم

گه فقر فقیرانم گه عاشق خوبانم
گه صاحب ایمانم گه تابع شیطانم

گه عارف یزدانم راهیم به خود بنما
گه رند غزلخوانم گه دیو گه انسانم

موسای کلیم الله یا آذر و رهبانم
من هیچ نمی دانم ای اصل تن و جانم

یا اینم و یا آنم راهیم به خود بنما
گه در بر جانانم گه منتظر آنم

گاهی هدف تیری گه در خم چوگانم
چون بید به ایمانم از خوف تو لرزانم

من بندهٔ فرمانم راهیم به خود بنما
مشکل شده آسانم هر شی شده برهانم

موسی شده هامانم جهل آمده عرفانم
گه عاشق جانانم گاهی ز رقیبانم

نی رنجم و رنجانم راهیم به خود بنما
از دشنهٔ خوبانم صد زخم نمایانم

هر لحظه به دل آید من روی نگردانم
من بی سر و سامانم از خانه خرابانم

می دانی و می دانم راهیم به خود بنما
تن گفت سرابانم جان گفت که مهمانم

خود گوی به جانانم ناسوخته بریانم
دل گفت سعیدا را ای عارف حق دانم