«اسمعوا منی، یا اولی الالباب »:
همه لبند و دوست لب لباب

همه در وقت آشکار و نهان
این حکایت کنند چنگ و رباب

هرچه بشنید در میان آرد
بهمان وصف عود در مضراب

جز تو کس نیست از ظهور و بطون
بهمین شد تمام فصل خطاب

ما بمحبوب راز می گوییم
«اغلق الباب، ایهاالبواب »

سخنی می رود ز شوق درون
این سخن را بذوق جان دریاب

سخن از روی و زلف او گویم
قصه روشن و شب مهتاب

هر زمانی ندا رسد از غیب:
دل مبندید در رباط خراب

قاسمی روی بر زمین دارد
رو ازین خسته فقیر متاب