ای دوست، دلم راهوس باده حمراست
زان باده حمرا که درو نور تجلاست

مستان خرابیم، سراز پای ندانیم
این حیرت و دهشت همه از جودت صهباست

خواهی لقب از خضر کن و خواه مسیحا
عشقست بهر حال که او محیی موتاست

ای خواجه، اگر معرفتی نیست محالست
گر معرفتی هست، نصیب دل داناست

تا کی بلب جوی ز حیرت زدگانی؟
از جوی گذر کن که درین سوی تماشاست

از عشق جهانگیر، که عالم همه مستند
گر عشق و سلامت طلبی مایه سود است

قاسم ز سر کوی تو هرگز نشود دور
چون نور تجلی ز جبین تو هویداست