چون نور رخت از همه سو ظاهر و پیداست
ذرات جهان را بولای تو تولاست

آن زلف دلاویز بر آن روی دل افروز
آشوب جهان آمد و سر فتنه غوغاست

دل را ز جهان هیچ تمنای دگر نیست
جز دولت درد تو، که آن مقصد اقصاست

بالات چو دیدیم دل از دست بدادیم
ما را چه گناهست؟ چو این فتنه ز بالاست

صد خرقه بیک جرعه دهد صوفی صافی
از جام می عشق تو، کان باده مصفاست

چون شاهد و مشهود یکی دیدم و دانست
در مذهب من اسم همه عین مسماست

ای جان، تو اگر طالب یاری بحقیقت
با درد درآمیز، که آن عین مداواست

از ضعف دل و زردی رخساره میندیش
در عشق قدم زن، که ز معشوق مددهاست

زان حسن دل افروز ز شوق دل قاسم
چون شرح توان داد؟ که ناید بصفت راست

«قاسم انوار»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir