شور جهان ز شکر آن دلستان ماست
دل ارغنون و روی تو چون ارغوان ماست

من در تو خود کجا رسم؟ ای یار نازنین
کان جا که آستان تو آن آسمان ماست

بی نام و بی نشان نبود در بسیط دهر
هر جا که هست قصه نام و نشان ماست

ما همرهان و عشق دلاویز دلفروز
هر جا که می رویم عنان بر عنان ماست

با یار باش و قصه آن یار را بگو
از خود سخن مگو، که زیان در زیان ماست

ما عاشق توایم بصد جان و صد روان
اینک گواه ما رخ چون زعفران ماست

گفتند: قاسمی همه شکر فروش شد
گفتا: بلی، که شکر او از دکان ماست