شفای جان مرا چیست کز من آزردست
کنون که خون دلم ریخت، جان و دل بر دست

فغان من همه زآنست کآن حبیب قلوب
هزار پرده درید و هنوز در پردست

بگو به فاضل عالی جناب، مفتی شهر
چه سود لقلقهای زبان؟ چو دل مردست

عظم مست و خرابم، ندانم ای ساقی
که جام باده ی من جنس صاف یا دردست؟

ز ابر علم تقلید برف میبارد
از آن سبب نفس زاهدان چنین سردست

به جان و دل نفسش را قبول باید کرد
کسی که در ره تحقیق گرم و دل سردست

بساز، قاسم بیچاره، با جفای حبیب
که جان و دل ببلاهای عشق پروردست