۱۶۶ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۱۴

ملامت را بمان، چه جای بیمست؟
که روح القدس جانت را ندیمست

اگرچه راه دشوارست آخر
که امداد از مددهای کریمست

تو عاشق باش و طور عاشقی ورز
که عاشق بر صراط مستقیمست

غنیمی کز روانت روضه سازد
بچشم سر ببین: عشق آن غنیمست

دلی، کز عاشقی بی رنگ و بویست
مخوانش دل، که شیطان رجیمست

دلم را غیر درگاه تو جا نیست
مدام این دل برین درگه مقیمست

بیا، قاسم، ز هستی توبه می کن
که سلطان تو تواب الرحیمست
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.