هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از حافظ، عشق و محبت به معشوق الهی را با تصاویر زیبا و استعاره‌های عمیق بیان می‌کند. شاعر از باده‌ی عشق، اسرار الهی، و فتنه‌های دنیوی سخن می‌گوید و مخاطب را به هوشیاری و حضور دل در مسیر عشق فرا می‌خواند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین، برخی مضامین مانند شراب و عشق ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا نیاز به توضیح داشته باشد.

شمارهٔ ۱۳۶

باد صبا برگرفت پرده ز رخسار دوست
جمله ذرات را عربده و های و هوست

حاضر دلدار باش، حافظ اسرار باش
فتنه چو دیدی بدان پیشرو فتنه اوست

قاعده کار بین، شیوه دلدار بین
این همگی مغز نغز و آن همگی پوست پوست

در نظر یار باش، حاضر و هشیار باش
واقف اسرار باش،سر خدا در سبوست

چیست سبو؟ جام ما، باده شراب خدا
جام می کبریا هر نفسی نوبنوست

عشق چو بالا گرفت، عالم غوغا گرفت
خرقه بصد پاره شد، خواجه، چه جای رفوست؟

سر ز محبت برآر، در طلب یار غار
غیر بخاطر میآر، زآنکه غیورست دوست

عشق حریفیست مست، جام لبالب بدست
باده مجویید ازو، زآنکه عجب تندخوست

بوی محبت شنید، شد بجهان ناپدید
قاسمی اندر طلب دربدر و کوبکوست
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.