هوش مصنوعی: این متن یک شعر عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق و وابستگی شدید خود به معشوق (که می‌تواند معشوق زمینی یا خداوند باشد) سخن می‌گوید. او از فراق و وصال، نیاز به هدایت، و طلب بخشایش گناهان می‌نالد و از معشوق می‌خواهد که او را از راه ضلالت به سوی هدایت رهنمون شود.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها ممکن است برای سنین پایین دشوار باشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات به دانش ادبی و شناخت ادبیات کلاسیک نیاز دارد.

شمارهٔ ۲۱۵

بحق صحبت دیرین مرا مران بخجالت
بآستین ملامت ز آستان کمالت

دلم بغیر جناب تو هیچ جای ندارد
بحق شام فراقت، بحق صبح وصالت

بخود نیامدم، ای جان، بقرب حضرت جانان
مرا بحسن دلال تو عشق کرد دلالت

سخن قبول کن از ما،بیا بحضرت اعلی
مپر ببال خود اینجا، که بال تست و بالت

بنیم شب که جهان مست خواب خوش بود،ای جان
من و نزاری و زاری، ندیم خیل خیالت

اگر نه عون تو باشد، چگونه راه برد دل؟
بآسمان هدایت ز آستان ضلالت

بروز حشر،که عرض گناه خسته دلانست
گناه قاسم مسکین بلطف تست حوالت
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن (مجتث مثمن مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.