چون ماه نو از مشرق انوار برآمد
فریاد ز اسلام وز کفار برآمد

حسنت سخنی گفت بگلذار و ریاحین
ریحان بخجالت شد و گل زار بر آمد

عشق تو چو افتاد بسر حلقه مستان
از حلقه مستان همه انوار برآمد

شوقت گذری کرد بکاشانه رندان
«صدق » ز دل مست و ز هشیار برآمد

شادند جهانی و چه گویم که چه شادند؟
زین مشغله کز که گل فخار بر آمد

زین پیش دو عالم همه ز اغیار تهی بود
چون کرد ظهور این همه اظهار برآمد

گفتند که:قاسم طلب وصل تو دارد
در حال و زمان لمعه دیدار برآمد