منگر به عاشقان، که ز صد یک نشان نماند
معشوق را ببین که ز صد یک نشانه ماند

تا آتش هوای تو در دل زبانه زد
ما را زبان همان شد و دیگر زبانه ماند

بر آستان دوست نماندند عاشقان
عاشق کسی بود که برین آستانه ماند

عمری ز حسن یار سخن در میانه بود
القصه عاقبت سخن اندر میانه ماند

عاشق به مرگ مایل و عاقل بهانه جوی
آن در وصال محو شد، این در بهانه ماند

از جسم در گذر، که همه بال و پر بسوخت
مرغی که او مقید این آشیانه ماند

در نور آن جمال فنا گشت قاسمی
آنجا که نور صبح یقین شد گمان نماند