بیا، بیا، که غریبیم و عاشقیم و نزار
بیا، بیا، که نداریم بی تو صبر و قرار

بیا، که بی تو ز افراط آرزومندی
مرا دلیست درو صد هزار شعله نار

بداغ عشق تو دل را هزار عز و شرف
ز جلوهای تو جان را هزار استظهار

بفرض آنکه جهان از قصور پاک شود
محال صرف بود فیض غافر و غفار

مباش غره بگلگونه بهار، ای دل
که در خزان نتوان یافتن گلی بر بار

طریق عقل مقلد، فغان دارا گیر
حدیث عشق مشعبد، هزار دار و مدار

همیشه خاطر قاسم بورد و ذکر شماست
برین حدیث گواهست عالم الاسرار