بنده از دوست سئوالی بصفا کردم دوش
قصه سر ترا چند بود این سرپوش؟

عاشقان در رخ زیبای تو حیران شده اند
همه مستند، نه مدهوش و لیکن خاموش

صفت باده اگر زاهد ما بشناسد
همه با چنگ و دف آید بدر باده فروش

صوفی ما اگر از جام تو شوری دارد
سخن مردم خودبین نکند دیگر گوش

صفت طالع عشاق ز اندازه گذشت
چون خورد باده همه ملک و ملک گوید: نوش!

گر تو حق را همه جا حاضر و ناظر دانی
آخر، ای خواجه، متاعی که نداری مفروش

باده ام دادی و دل بردی و جان افزودی
قاسمی حلقه بگوشان ترا حلقه بگوش