متمادی شدست یوم فراق
«کیف احوال؟ ایها العشاق »

درد ما را مگر دوایی نیست؟
که تو بس فارغی و ما مشتاق!

دل ریشم ز دوست مرهم یافت
مدعی ریش می کند ز نفاق

عاشقان در وصال مستغرق
به هوس نی، ولی به استحقاق

لذت عشق را نمی دانی
که نداری به هیچ گونه مذاق

خیز، چون شب گذشت و روز آمد
نور توحید می کند اشراق

قاسمی، سر عشق می طلبی؟
در دل خود طلب، نه در اوراق