بحمدالله من از دردی کشانم
ز ذوق درد دردش جان فشانم

برون از مهرورزی پیشه ام نیست
بغیر از عاشقی کاری ندانم

بیک دم از دو عالم پاک بگذشت
غلام همت پیر مغانم

مرا هرکس بشکل و صورتی دید
بصد دستان میان دوستانم

زمین و آسمان روشن شد از من
که من نور زمین و آسمانم

زمین و آسمان در رقص آید
اگر از شوق دستی برفشانم

مرا اندر مکان جویند مردم
نیابندم، که مرغ لامکانم

بمعنی عاشق و معشوق و عشقم
بصورت در میان عاشقانم

نداند حال قاسم را بجز دوست
اگر در سودم و گر در زیانم