من ز سودای تو سرگشته و سرگردانم
گه به پهلو روم و گاه به سر غلتانم

گر کنی بر من بیدل نظری از سر لطف
مکنت هر دو جهان را به جوی نستانم

من به امید وصال تو حیاتی دارم
ترسم از جور فراق تو به جان در مانم

عقل می گفت: فلانی به کجا رفت؟ دریغ!
گفتمش: عاشقم و در صف سرمستانم

عشق می گفت: به کونین مرا کس نشناخت
گاه توفان و گهی ابر و گهی بارانم

چند گویی سخن عشق حرامست، حرام؟
با من این قصه مگویید، که من دیوانم

عشق می گفت به قاسم که: کجا می گردی؟
گفت: در دایره نایره انسانم

«قاسم انوار»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir