میان آتش سوزان علم فراخته ایم
سعادت دو جهان در ادب شناخته ایم

ز من مپرس که دنیا و آخرت چونست؟
که روز اول این هر دو را بباخته ایم

فراز مرکب تحقیق از برای طلب
ز صبح گاه ازل تا بشام تاخته ایم

نوازشی کن و جان را ازین بلا برهان
نوای شوق تو در روز و شب نواخته ایم

از آن زمان که نمودی و روی پوشیدی
ز شوق عشق تو کوکوزنان چو فاخته ایم

چگونه دل نشود ایمن از بلا و جفا؟
حریم کوی ترا چون حصار ساخته ایم

بقاسمی نظری کن، جمال خود بنما
که در هوای تو ما سربسر گداخته ایم