هوش مصنوعی: این متن عرفانی از مولانا (یا شاعری با سبک مشابه) به موضوعاتی مانند رهایی روح از قفس بدن، عشق الهی، خودشناسی، و حقایق معنوی می‌پردازد. شاعر از استعاره‌هایی مانند آیینه، بلبل، و باده برای بیان مفاهیم عمیق عرفانی استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین، برخی استعاره‌ها (مانند باده‌نوشی) ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب یا گمراه‌کننده باشد.

شمارهٔ ۴۹۵

طالبانی که اسیرند درین حبس بدن
عیسی جان نشناسد ز گهواره تن

آینه گفت ترا: زشت و سیه رویی داشت
بر رخ خویش زن، ای دوست، بر آیینه مزن

چشم حق بین بجز از حضرت حق هیچ ندید
نه باول، نه بآخر، نه بسر، نی بعلن

نغمه بلبل سرمست بیان عشقست
چو از این درگذری حقبق زاغست و زغن

راه حق شیوه تحقیق و عیانست، ای دل
نتوان راه خدا رفت بتقلید و بظن

از قضا عشق تو ناگاه کمینی بگشاد
دل من برد بغارت، دل من، وا دل من!

قاسم از پیر مغان رطل گران می طلبد
اگر از باده نابست، گر از دردی دن
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۹۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۹۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.