بیا، که عشق برافراخت سنجق سلطان
بیا، که شهر شد ایمن ز حیله شیطان

هزار شهر بگردیدم از فلک بفلک
بغیر حضرت السان نیافتم همه دان

هزار عاشق صادق بدند احمد را
ولیک کمتر افتد چو بوذر و سلمان

مگر بتوبه و تقوی طریقتی بروی
وگر نه راه نیابی بکوچه سلطان

دلم چو گم شود از کوی یار واطلبید
دگر مجوی دلم را ز روضه رضوان

ز عزت و عظمت خود بهیچ پروا نیست
ترا، چنانکه تویی، بر جمال خود نگران

چو قاسمی ز غمت خوشدل و سبکبارست
خدای رحم کند بر دل سبک باران