باده کهنه گیر و شیشه نو
دلق و تسبیح کن بباده گرو

گر ندانی تو قدر شاهد و می
سر خود گیر، ازین دیار برو

گر خیال حبیب رهبر نیست
بخیالات خویش غره مشو

عشق اگر نیست همره تو،چه سود
گنج قارون و ملک کیخسرو؟

عاشقانیم و کشته معشوق
همه عالم بپیش ما بد و جو

هر چه را کشته ای همان دروی
نوبت حاصلست و وقت درو

قاسمی،نوبت وصال رسید
بگریز از فراق و دو، دو، دو