گر بر حدیث اهل دل انکار می کنی
بسیار بی حقیقت و بسیار کودنی

از نفس دور باش، که دل را سیه کند
با عقل و جان گرای، که مرآت روشنی

از ذات تا صفات و از آنجا بعقل و نفس
منقول گشته ای، که حدیث معنعنی

ای جان و زندگانی و ای راحت روان
بر من جفا مکن، که «سیور من بجان سنی »

حق را بیاد دار و فراموش کن ز غیر
تا کی چو کرم پیله تو بر خویشتن تنی؟

خود را نکو شناس و خدا را نکو بدان
گراز صوامعی و گر از دیر ارمنی

بی یاد دوست یک نفسی نیست قاسمی
ای شیخ روزگار «نچون سانمیسن منی »؟