بسکه با حیرت برآوردیم کام خویش را
بر جبین ما نویسد عشق نام خویش را

پیچ و تابم بس نبود از رشک قاصد سوختم
هم نوشتم نامه هم بردم پیام خویش را

شکوه بیجا چرا می کردم از بیداد او
من که از خود می کشیدم انتقام خویش را

داشتم رنگین بهار فرصتی از اشک و آه
وزگل و سنبل گرفتم صبح و شام خویش را