جنون به مستی و هشیاری آزمود مرا
ز بسکه محو تو بودم ز خود ربود مرا

برای خاطر او قبله گاه دل شده ام
اگر دچار شود می کند سجود مرا

گداخت شکوه ی رنگ و به پیش چاره گران
به آشنا سخنی دسترس نبود مرا

غلام همت آزادی گرفتاری
دری ز خنده گل در قفس گشود مرا

سپند عربده گردم گل است نام خدا
دلی که سخت تر از سنگ می نمود مرا

ز سوختن غرضم پر فشانی دگر است
به رنگ شعله مدان صید دام و دود مرا

به صلب خست ارباب روزگار گریخت
ز روی خویش خجل دید بسکه جود مرا

گهر به دامن مشت غبار می کردند
در آن دیار که دست و دلی نبود مرا

دل است حلقه ی زنجیر پیچ و تابم اسیر
چه قدر ها که ز دیوانگی فزود مرا