اگر ز درد نشانی بود فغان تو را
شکستگی نکند صید استخوان تو را

به راه بیدلی خود چو عکس آینه باش
که از تو شوق کند جستجو نشان تو را

برو ز خاطر پرواز تا به گلزاری
که دام سبز کند گرد خون چکان تو را

زخویش بگذر و سرگرم جستجویی گرد
که نور دیده نماید یقین گمان تو را

سپند گریه بسوزم چو گرم جلوه شوی
مباد چشم بد آیین گلستان تو را

که داد خنده رنگین و پرگشودن شوخ
بهار زخم دل و بلبل گمان تو را؟

به چشم آینه و آب اعتباری نیست
حیا به دیده کشد گرد آستان تو را

همین بس است که درگلستان وحشت اسیر
شمرده است غنیمت جنون فغان تو را