هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و پراحساس است که از عشق، درد، انتظار و طبیعت به زیبایی سخن می‌گوید. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند گرد سرمه، سیلاب، دریا و آتش، احساسات عمیق خود را بیان می‌کند. در این شعر، عشق به عنوان نیرنگی توصیف شده که با تغافل، دل بی‌تاب را می‌آزارد. همچنین، از مفاهیمی مانند ویرانه، موج، و گل به عنوان نمادهایی از حالات درونی شاعر استفاده شده است.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تصاویر و استعاره‌های به کار رفته در آن نیاز به تجربه و شناخت بیشتری از ادبیات و زندگی دارند.

شمارهٔ ۱۴۰

عشق نیرنگ تغافل با دل بیتاب ریخت
همچو گرد سرمه از چشم غزالم خواب ریخت

از شکست خاطر ما عشق نقصانی نکرد
گرد این ویرانه گل در دامن سیلاب ریخت

دید تا دیوانه خود را ز موج آشفته موی
هر چه پیدا کرد دریا بر سرگرداب ریخت

در نظر آورد هرگامی پریزاد دگر
از غبار راه او رنگ شب مهتاب ریخت

کمترین بازیچه عشق جهان آشوب اوست
آتش و بادی که از نیرنگ خاک و آب ریخت

لاله اشکم غزالان را ز هم چشمی گداخت
قطره خون گرمی کز خنجر قصاب ریخت؟

آتش فولاد برق خنجر هستی نبود
طرح محشر جوهر تیغش ز پیچ و تاب ریخت

قبله ما سجده تنها نه از ما می کشد
بس چنین پایید موی ابروی محراب ریخت

در گداز انتظارش باغ می جوشد اسیر
گریه شاداب ما بر آتش گل آب ریخت
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.