جمعیت جهان ز پریشانی من است
تعمیر این خرابه ز ویرانی من است

هوش از سرم نظاره روی تو برده است
آیینه داغ منصب حیرانی من است

منت دگر ز چاک گریبان نمی کشم
بوی بهار خلعت عریانی من است

زخم فراق هم شده ناسور و زنده ام
تیغ وفا خجل ز گرانجانی من است