کدام شوق به راه دویدن افتاده است
که بی خبر دل ما از تپیدن افتاده است

ز بیزبانی من وحشت نگاه کسی
چو دام دیده به فکر رمیدن افتاده است

چه دیده ها که ز شرم رخ تو آب شده است
چو قطره ای که ز چشم چکیدن افتاده است

غبار ما ز صبا هم بلد نمی گیرد
به وادی سفر نارسیدن افتاده است

جهان خراب شد و گرد بر نمی خیزد
دگر دل که زمشق تپیدن افتاده است

ز اعتدال بهار جنون چه می پرسی
گلی است شعله که از دست چیدن افتاده است

اثر زبانه کش ناله خموش اسیر
چه گوشها که به فکر شنیدن افتاده است