هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که از عناصر طبیعت و نمادهای عرفانی مانند گلاب، باده، آیینه، و سیمرغ برای بیان مفاهیم عمیق عشق و وفا استفاده می‌کند. شاعر با به‌کارگیری تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، پیام‌های اخلاقی و عرفانی را منتقل می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از واژگان و مفاهیم مانند باده و خرابات ممکن است برای مخاطبان جوانتر نامناسب باشد.

شمارهٔ ۳۸۸

مشق گداز دل ز نفس می توان گرفت
بوی گلاب شعله ز خس می توان گرفت

زنجیر را به باده گرو می توان نهاد
پیمانه ای ز دست عسس می توان گرفت

آیینه بال گشته نسیم از هوای ابر
صید پری به دام نفس می توان گرفت

مشرب اگر وفا و خرابات اگر دل است
جام محبت از همه کس می توان گرفت

بیطاقتی به گوش اثر پنبه می نهد
عبرت ز ناله های جرس می توان گرفت

پر می زند تپیدن دل تا به آسمان
پرواز را به دام و قفس می توان گرفت

طوطی سخن شدن اگر از شهد مشربی است
هنگامه ای ز جوش جرس می توان گرفت

بی مطلبی اگر نمک گفتگو شود
سیمرغ را ز دام نفس می توان گرفت

از خار وگل اسیر بکش بوی نوبهار
تعلیم عشق از همه کس می توان گرفت
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۸۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۸۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.