هوش مصنوعی:
این شعر از عشق، رنج‌های عاشقانه، و امید به جاودانگی نام و یاد سخن می‌گوید. شاعر از قاصد باد صبا، قفس، پروانه و بلبل به عنوان نمادهایی برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند. همچنین، به ناامیدی از فلک بیوفا و امید به یادگار ماندن اشاره دارد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عاشقانه و استفاده از نمادهای ادبی ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مضامین مانند ناامیدی و امید به جاودانگی نیاز به درک بیشتری از زندگی و احساسات دارند.
شمارهٔ ۵۱۲
کو قاصدی که نامه به باد صبا برد
تا گردم از قلمرو بال هما برد
هرکس به روی ما در چاک قفس گشود
پیش دلش تبسم گل التجا برد
یکچند هم به رغم فلک بیوفا شویم
شاید بدین وسیله کسی نام ما برد
هر جا دچار می شود از کار می روم
یک بار از غرور نپرسد خدا برد؟
هرکس به بزم عشق نیازی برد اسیر
پروانه بیزبانی و بلبل نوا برد
تا گردم از قلمرو بال هما برد
هرکس به روی ما در چاک قفس گشود
پیش دلش تبسم گل التجا برد
یکچند هم به رغم فلک بیوفا شویم
شاید بدین وسیله کسی نام ما برد
هر جا دچار می شود از کار می روم
یک بار از غرور نپرسد خدا برد؟
هرکس به بزم عشق نیازی برد اسیر
پروانه بیزبانی و بلبل نوا برد
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۱۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
