سرمه ای هر جا به چشم داغ سودا می کشند
مشتی از خاکستر افسرده ما می کشند

شبنم توفیق را سامان ابر رحمت است
اهل دل کی انتظار مزد فردا می کشند

پاک بینان کز ره غفلت غبار انگیختند
سرمه عبرت به چشم اهل دنیا می کشند

جذبه ای دارند دور افتادگان کز هر قدم
خارصد فرسنگ را از پای صحرا می کشند

اهل دل کز گریه عالم را گلستان کرده اند
پرده چشم تری بر روی دریا می کشند

جذبه در کار است اگر منزل و گر آوارگی
در بیابان انتظار خضر بیجا می کشند

گر شهیدانش به عمر جاودان راضی شوند
بزم رنگینی به روی خضر و عیسی می کشند

ما اسیران محبت صید دام الفتیم
صورت پرواز ما بر بال عنقا می کشند

گلرخان از بسکه می دانند قدر ما اسیر
بار شبنم از غبار خاطر ما می کشند