از من آن چشم تغافل کیش غافل می شود
گر چنین خواهد گذشتن کار مشکل می شود

عشق هر کس را که پوشد خلعت غم در لباس
گاه با اختر گهی با غنچه یکدل می شود

بعد مردن هم محبت شمع بالین من است
آب گوهر کی به سعی خاک زایل می شود

بی خیالت کی دلم در سینه می گیرد قرار
چون صدف خالی شد از در موج ساحل می شود

هر که پیش از نیستی گرد سبکروحی نشد
تربت او سنگ راه کعبه دل می شود

مطلب ما در بهار سوختن گل می کند
دانه امید ما از شعله حاصل می شود

همچو شمع کشته بادش پنبه غفلت به گوش
گر اسیر از یاد او یک لحظه غافل می شود