نکرده دست تهی اهل دیده را قلاش
به رنگ آیینه از نور می کنند معاش

نسب به ساغر جم می رساند آینه ام
ز ساده لوحی من راز عالمی شد فاش

چه گل ز باغ جراحت کسی تواند چید
حذر کنید از این رازهای سینه خراش

برات روزی ما را به ما نوشته قضا
ز پاکی نظر خویش می کنیم معاش

گهر به قطره اشک آشنایی ای دارد
عجب که بحر نگردد ز گریه ام قلاش

ز نقش پای توام چون نسیم غالیه چین
به خاک راه توام چون غبار ناصیه پاش؟

ملامتم مکن ای دل که دوست می دارم
ورع پرستی پنهان و باده نوشی فاش