جایی که گل از ناله کند بال و پر خویش
چون ذره فتادیم به دام نظر خویش

تا کعبه به یک گردش چشم تو دویدیم
شرمنده نگشتیم ز عزم سفر خویش

بی شور جنون فال بیابان نتوان زد
خضریست محبت که بود راهبر خویش

چون پاره دل دامن هر خار گرفتیم
منت نکشیدیم ز مژگان تر خویش

کیفیت منصور از این باده خماری است
می زیبد اگر مست تو نازد به سر خویش