گل داغم از رنگ و بو می گریزم
چو نومیدی از آرزو می گریزم

گریزانش از خویش کی می توان دید
چو می بینمش پیش از او می گریزم

گلستان بی آبرو غرق خون باد
من از حسن اظهار جو می گریزم

به بیگانه ای کرده ام آشنایی
که از خود ز سودای او می گریزم

اسیرم دماغ شکایت ندارم
چو دل سرکند گفتگو می گریزم