منم که نشئه می از خمار نشناسم
منم که جوش خزان از بهار نشناسم

چنان فریفته شوقم به راه وعده او
که سر ز پا و دل از انتظار نشناسم

نهاده ام سر آسودگی به پای گلی
که غنچه را ز چراغ مزار نشناسم

ز شرم جلوه شوخ تو نوبهار گداخت
عجب مدار که گل را ز خار نشناسم

به عالمی ندهم مصرعی اسیر نیم
که قیمت سخن آبدار نشناسم