چو خورشید رخشنده رخ برفروخت
دل آسمان را به آتش بسوخت

خرد گفت: رو پیش سلطان عهد
که بالای گردون کشیده ست مهد

که او گوهر بحر شاه ولی است
به گاه وفا و سخا چون علی است

بود شاهزاده، بود تاج بخش
به مردی فزون از خداوند رخش

بزرگ زمین است و شاه زمان
پدر بر پدر شاه و صاحب قران

دلیر و سرافراز و بخشنده اوست
به بخشندگی مهر رخشنده اوست

حسین حسن روی حیدر توان
به تدبیر پیر و به دولت جوان

سعادت ازو می شود آشکار
چو بویی که آید ز مشک تتار

چو شیران جنگی ببندد کمر
به مردی بگیرد جهان سر بسر

چو جدان خود پادشاهی کند
ز مه حکم تا گاو و ماهی کند

الهی ترا عمر بسیار باد
خدای جهانت نگهدار باد!‏