من عاشق آن سنگدل تنگ دهانم
دل بسته آن پسته ی شیرین فلانم

خواهم که برش بر بر چون سیم بسایم
خواهم که لبش بر لب شیرین برسانم

آیا بود آن روز که در مجلس شادی
بنشینم و در صحبت خویشش بنشانم

گه بوسه دهم بر لب شیرین چو قندش
گه کام دل از پسته ی تنگش بستانم

گر کفر دو زلفش ببرد دنیی و دینم
ور غمزه ی شوخش بستاند دل و جانم

من ترک چنان ترک پری چهره نگویم
همچون سر و زر در قدمش جان بفشانم

فریاد که چون حیدر ازین داغ جگر سوز
از هفت فلک می گذرد آه و فغانم