هم فرستد درد و هم درمان دهد
می زند هم زخم و هم مرهم نهد

زین سبب فرمود خلاق جهان
با حبیب خود نبی انس و جان

گر نبودی ذات پاکت خاک را
می نکردم خلق و نی افلاک را

بی تو در خلق جهان سودی نبود
هم بر ایشان مایه ی جودی نبود

باز فرمود آن شه بطحا سریر
گر نه می بودی علی آن نره شیر

آن سپهر کبریا را آفتاب
آن بجان دشمنان سوزان شهاب

آن به میدان جلالت یکه تاز
ساعدشاه ازل را شاهباز

من ندانم ربط جسمت را به جان
من نه بفرستادمت از کرزمان

شاه را هم تاج و هم افسر بود
هم سنان گرز و هم خنجر بود

باید او را هم وزیری رایزن
هم سپه سالار و هم لشکر شکن

آن طبیب نیکخوی مهربان
کز دم انفاسش آمد بوی جان

نبودش از صبرو از حنظل فراغ
هم ز فولاد از برای قطع داغ

تا کند آن عضو فاسد را ز تن
درد فارغ سازدش از صد محن

شاهد حسن از چه نغز و دلکش است
لیک ترکیبش ز آب و آتشست

چشم خوبان هست اگر آهوی چین
غمزه ی خونریزش از دنباله بین

در عذارش صبح هست و شام هست
در لبش هم بوسه هم دشنام هست

گر دهانش پر ز آب کوثر است
شعله ی آتش به چهرش اندر است

گرچه بالایش سهی افراختند
لیک آشوب جهانش ساختند

گرچه او را ساعد سیمین بود
لیک با آن پنجه ی خونین بود

می چکد خون من از انگشتهاش
هم سر و هم جان من بادا فداش

بین ز خون من لبالب جام او
جان فدای لعل خون آشام او

خون من می ریزد از دامان او
من اسیر لطف بی پایان او

در کف آن ترک من خنجر ببین
خنجرش را هم ز خونم تر ببین

در برش افتاده در خون پیکرم
بنگر آویزان ز فتوراکش سرم

جان فدای خنجر بران تو
من شهید آن لب خندان تو

بار دیگر بر تنم خنجر بزن
چون زدی هم خنجر دیگر بزن

من بنازم دست و بازوی تورا
هم جفا کاری و هم خوی تورا

گر بنالم ناله ام باور مکن
این جفا بر جان من کمتر مکن

از شهیدان ناله باشد خوشنما
زین سبب از دل برآرم نالها

نالم و خواهم که او خندان شود
جور او برمن دوصد چندان شود

ای تن من وقف تیر و خنجرت
وی سر من عاشق خاک درت

سر نهادم بر درت ای جان من
بر سر من هرچه خواهی پایزن

ای حریفان جامها پیش آورید
پیش آن شوخ جفاکیش آورید

کامشب از خون من آن زیباخرام
باده پیماید به یاران جام جم

سینه ای خواهم خدایا چاک چاک
تا برآرم ناله های دردناک

نالم و خندد به من دلدار من
جان فدای یار شیرین کار من

ای شکارافکن بت طناز من
ای نگار شوخ تیرانداز من

پادشاهان جمله نخجیر تو اند
سروران در بند زنجیر تو اند

این گدا را هم کنون نخجیر کن
سینه ی او را نشان تیرکن

تیر توحیف است جز برجان من
ای لبت هم لعل و هم مرجان من

ای خنک آن روز و خوش آن روزگار
کز حجاب آید برون آن شهسوار

تا براهش جان خود قربان کنم
جان نثار آن شه خوبان کنم

ای صفایی این سخن را واگذار
زانکه اصحابند اندر انتظار