بر لب بامی یکی عاشق نشست
دیده بر دیدار آن معشوق بست

محو شد در یار و از خود بیخبر
گفت معشوقش که آن سو کن نظر

بین جمال آن نگار نازنین
کن تماشا قدرت حسن آفرین

خوبرو گر اوست پس من چیستم
بلکه او گر هست پس من نیستم

عاشق مسکین نظر آن سو فکند
تا ببیند آن نگار ارجمند

دست زد معشوقش افکندش ز بام
گفت رو رو عاشقی بر تو حرام

نام عشق و عاشقی بر خود منه
تو هوسناکی سرت بر خاک نه

گر تو بر من عاشقی ای بیوفا
من برابر بودمت نی از قفا

گر نه بازاری و هرجا نیستی
از قفا در جستجوی کیستی

چون تو هرجایی برو در خاک باش
دفتر عشق از نشانت پاکباش

چون هوسناکست چشمت کور به
از جمال نازنینان دور به

دیده ای کو خواست بیند دیگری
نیست لایق زان رخ ما بنگری

دیده ای کو بنگرد اغیار را
کی تواند دید روی یار را

دیده ای کو دید جز دیدار ما
کی سزاوار است بر رخسار ما

دیده چون هر زشت و زیبا بنگرد
کی سزد بر چهره ی ما بنگرد

تا بخون دل نشویی دیدگان
نیست محرم بر جمال دلبران

گوش از آن آواز بهره ور نشد
از حدیث دیگران تاکر نشد

تا ز نام غیر او ابکم نشد
نام او را همزبان محرم نشد

یار بس نازک مزاج است و غیور
غیر او از محفل خودساز دور

دیده از دیدار جز او کور کن
پس ز نور روی او پر نور کن

پنبه نه در گوش خود اندر صدا
بشنو آنگه نغمه های دلربا

جز ز نام او زبان کوتاه کن
خویش را پس همزبان شاه کن

گر دل از جز یاد او خالی کنی
مخزن انوار اجلالی کنی

صفه ی دل را که ایوان صفاست
بین دست عالم قدسش قضاست

رفت و رو کن از خس و خار جهان
پاکسازش از خیال این و آن

مسند افکن اندر آن انگه ببین
شاه خوبان را در آن مسند نشین

چون جدا شد دست عابد زان میان
آن یکی بشناخت او را در نهان