آن یکی پرسید از سلطان دین
جعفر صادق امام راستین

شرح فردوس و کرامتهای آن
شمه ای از وصف نعمتهای آن

تا در او پیدا شود وجد و نشاط
هم دل پژمرده یابد انبساط

مشکل دنیا بر او آسان شود
مرگ پیششش سنبل و ریحان شود

دل چه با آن عزو شوکت خوکند
اندک اندک میل خود آن سو کند

تا رسد میلش به حد اشتیاق
تا رسد آنجا که گرید از فراق

هرکه را جویا بود در صبح و شام
همچو کودک عاشق پستان مام

مرگ نی دروازه ی ملک بقا
راه شهرستان اقلیم صفا

گفت آن حضرت که شرح آن نعم
نی بود کار زبان و نی قلم

می نگنجد وصف آن در این و آن
خاصه از این خامه و از این بیان

در حور وصفش زبان دیگر است
این زبان خاکست این نغمه زر است

خود گرفتم من توانم گفت راست
گوش هوشی در خور نعمت کر است

لیک بشنو اینقدر ای هوشمند
شرح آن ینبوع شهد و کان قند

زان نگارستان یکی زیبا نگار
گر برافشاند ز زلف خود غبار

ذره ای از آن غبار مشکبار
باد افشاند بر این نیلی حصار

یا چکد یک قطره خونش در سحر
از گل رخسار او در بحر و بر

حقه گردون عبیرافشان شود
محفل ایجاد عطرستان شود

آهوان از نافه های خود خجل
در چمن از شرم گلها پا بگل

سنبل و نسرین دهد گلشن به باد
گاو و عنبر را رود عنبر زیاد

حقه ی عود و فرنفل را نگون
افکند عطار از دکان برون

خلق عالم مست و از خود بیخبر
بر زمین افتند از جن و بشر

هم اگر زاغاز و انجام جهان
هرکه آمد از کهان و از مهان

ز آرزوهای خود از زیبا و زشت
جوید از کم پایه تر اهل بهشت

جمله را بخشد نیاید ذره ای
کم ز ملکش نی ز بحرش قطره ای