هوش مصنوعی: این شعر از درد و رنج شاعر در زندگی سخن می‌گوید. او از بی‌عدالتی‌های اجتماعی، فقر، استثمار کارگران و فساد در سیستم‌های قدرت انتقاد می‌کند. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند اشک‌بار بودن دیده، ابر بهاری و خون دل، احساسات عمیق خود را بیان می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق اجتماعی و انتقادی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری نیاز دارد. همچنین، برخی از تصاویر و استعاره‌ها ممکن است برای خوانندگان جوانتر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۷

ز بس ای دیده سر کردی شب غم اشکباری را
بروز خویش بنشاندی من و ابر بهاری را

گدا و بینوا و پاکباز و مفلس و مسکین
ندارد کس چو من سرمایه ی بی اعتباری را

چرا چون نافه آهو نگردد خون دل دانا
در آن کشور که پشک ارزان کند مشک تتاری را

غنا با پافشاری کرد ایجاد تهی دستی
خدا ویران نماید خانه ی سرمایه داری را

وکالت چون وزارت شد ردیف نام اشرافی
چه خوب آموختند این قوم علم خر سواری را

ز جور کارفرما کارگر آن سان به خود لرزد
که گردد روبرو کبک دری باز شکاری را

ز بس بی آفتاب عارضت شب را سحر کردم
ز من آموخت اختر، شیوه ی زنده داری را
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.