تا دیده دلم عارض آن رشک پری را
پوشیده به تن جامه ی دیوانه گری را

چون مرد هنرپیشه به هر دوره ذلیل است
خوش آن که کند پیشه ی خود بی هنری را

شب تا به سحر در طلب صبح وصالت
بگرفته دلم دامن آه سحری را

در عصر تمدن چون توحش شده افزون
بر دیده کشم سرمه ی عهد حجری را

یاقوت مگر پیش لب لعل تو دم زد
کز رشک چو من جلوه دهد خون جگری را

از روز ازل دست قضا قسمت ما کرد
رسوایی و آوارگی و دربدری را

تا فرخی از سر غم عشق خبر شد
رجحان دهد از هر خبری بی خبری را