قمری چو من مدیح تو سرو چمن نگفت
گر گفت مدح سرو چمن همچو من نگفت

هر جا روی حکایت شیرین و خسرو است
یک تن سخن ز درد دل کوهکن نگفت

پروانه از شراره ای از دست رفت و لیک
با آن که شمع سوخت سراپا سخن نگفت

هر کس که دید لعل چو یاقوت دوست را
دیگر سخن ز رنگ عقیق یمن نگفت

خون مرا چو شیر خورد شکرین لبی
کز کودکی درست زبانش لبن نگفت

این دل که شد به حلقه ی زلفت شبی اسیر
تا روز جزا حکایت بند و شکن نگفت

یک عمر وصف حسن تو گر گفت فرخی
شد باز معترف که به وجه حسن نگفت