هوش مصنوعی: این متن به بیان درد و رنجی می‌پردازد که تنها توسط گوینده احساس می‌شود و دیگران از آن بی‌خبرند. متن به مفاهیم فلسفی مانند ذره، اصل و فرع، و بینهایت اشاره می‌کند و تأکید می‌کند که ذره‌ای کوچک می‌تواند حاوی جهانی بزرگ باشد. همچنین، متن به ناتوانی انسان در درک کامل حقایق هستی و محدودیت‌های شناخت او اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن حاوی مفاهیم فلسفی و عرفانی پیچیده‌ای است که برای درک کامل آن، خواننده نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم انتزاعی دارد. همچنین، استفاده از زبان شعری و استعاره‌های عمیق ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۸۷

زین درد کسی خبر ندارد
کین درد کسی دگر ندارد

تا در سفر اوفکند دردم
می‌سوزم و کس خبر ندارد

کور است کسی که ذره‌ای را
بیند که هزار در ندارد

چه جای هزار و صد هزار است
یک ذره چو پا و سر ندارد

چندان که شوی به ذره‌ای در
مندیش که ره دگر ندارد

چون نامتناهی است ذره
خواجه سر این سفر ندارد

آن کس گوید که ذره‌خرد است
کو دیدهٔ دیده‌ور ندارد

چون دیده پدید گشت خورشید
از ذره بزرگتر ندارد

از یک اصل است جمله پیدا
اما دل تو نظر ندارد

در ذره تو اصل بین که ذره
از ذره شدن خبر ندارد

اصل است که فرع می‌نماید
زان اصل کسی گذر ندارد

عطار اگر زبون فرغ است
جان چشم زاصل بر ندارد
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.