عشق تو به سینه تاختن برد
وآرام و قرار من ز من برد

تن چند زنم که چشم مستت
جانی که نداشتم ز تن برد

صد گونه قرار از دل من
زلفت به طلسم پرشکن برد

عشق تو نمود دستبردی
مردی و زنی ز مرد و زن برد

با چشم تو عقل خویشتن را
بی خویشتنی ز خویشتن برد

عیسی لب روح‌بخش تو دید
در حال خرش شد و رسن برد

خضر آب حیات کی توانست
بی‌یاد لب تو در دهن برد

جمشید کجا جهان‌نمایی
بی عکس رخت به جام ظن برد

سیمرغ ز بیم دام زلفت
بگریخت و به قاف تاختن برد

گفتند بتان که چهرهٔ ما
قدر گل و رونق سمن برد

درتافت ستارهٔ رخ تو
وآب همه از چه ذقن برد

عطار چو شرح آن ذقن داد
گوی از همه کس بدین سخن برد