هرکس که به دل مهر تو مه پاره ندارد
از هر دو جهان بهره به یکباره ندارد

فریاد ز بیچارگی دل که بناچار
جز آنکه به غم ناله کند چاره ندارد

هم ثابت در عشقم و هم رهرو سیار
افلاک چو من ثابت و سیاره ندارد

دارد دل من گر هوس خفتن در گور
طفل است و بجز عادت گهواره ندارد

با این همه خواری ز چه دارد سرسختی
آن سست وفا گر دل چون خاره ندارد

ریزد غم و افسردگیش از در و دیوار
هر شهر که میخانه و میخواره ندارد

در کیش من آزار دل اهل محبت
جرمیست که آن توبه و کفاره ندارد

با اینهمه دیوانه یکی چون من و مجنون
صحرای جنون از وطن آواره ندارد