۲۹۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۲۹

گر از گره زلفت جانم کمری سازد
در جمع کله‌داران از خویش سری سازد

گردون که همه کس را زو دست بود بر سر
از دست سر زلفت هر شب حشری سازد

طاوس فلک هر شب شد سوخته بال و پر
هم شمع رخت سوزد گر بال و پری سازد

بنمای لب و رویت تا این دل بیمارم
یا به بتری گردد یا گلشکری سازد

جان عزم سفر دارد زین بیش مخور خونش
تا بو که ز خون دل زاد سفری سازد

این عاشق بی زر را زر نیست تو می‌خواهی
چون وجه زرش نبود از وجه زری سازد

تا زر نبود اول تا جان ندهد آخر
دیوانه بود هر کو با سیم‌بری سازد

دیری است که می‌سازم تا بو که بسازی تو
چون توبه نمی‌سازی دل با دگری سازد

چون نیست ز یاقوتت هم قوت و هم قوتم
عطار کنون بی تو قوت از جگری سازد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.