ز جور یار و گردون دل غمین است
که نه آن مهربان با من نه این است

به هر دستی ز بیدادت گریبان
به هر چشمی ز جورت آستین است

ز مستی آنچه معلومم شد این بود
که گر عیشی به عالم هست این است

ز زخم دل توان دانست کان را
بت ابرو کمانی در کمین است

لبش را از جواب تلخ افسوس
که زهر قاتل اندر انگبین است

حریق شعله ی آه من افلاک
غریق موجه ی اشکم زمین است

زلعل یار گوهر باری آموخت
(سحاب) از خرمن او خوشه چین است